مهندسی ساخت‌وساز در کشورهای اسلامی ریشه‌ای عمیق در تاریخ، فرهنگ و ارزش‌های تمدن اسلامی دارد. از نخستین قرن‌های پس از ظهور اسلام، معماران و مهندسان مسلمان با ترکیب دانش مهندسی، زیبایی‌شناسی هنری و نیازهای اجتماعی، بناهایی خلق کردند که امروزه جزو شاخص‌ترین آثار معماری جهان به‌شمار می‌روند. استفاده از مصالح بومی، طراحی سازه‌های مقاوم در برابر اقلیم‌های متفاوت و توجه به هندسه، نظم و تقارن از ویژگی‌های مهم ساخت‌وساز اسلامی است.

در ساختمان‌های تاریخی کشورهای اسلامی، مانند مساجد، مدارس، کاروانسراها و قلعه‌ها، می‌توان پیشرفت‌های مهندسی آن دوران را مشاهده کرد؛ از گنبدهای عظیم و طاق‌های ضربی گرفته تا سیستم‌های تهویه طبیعی، آب‌رسانی، و طراحی شهری هماهنگ با طبیعت. بسیاری از این کشورها، مانند ایران، ترکیه، مصر، مراکش و اندونزی، دارای سبک‌های معماری ویژه خود هستند که در عین تفاوت، یک هویت مشترک اسلامی را بازتاب می‌دهند.

در دوران معاصر نیز کشور‌های اسلامی با استفاده از فناوری‌های نوین ساختمانی، پروژه‌های بزرگ عمرانی و معماری‌های پیشرفته، نقش مهمی در توسعه شهری ایفا کرده‌اند؛ نمونه آن برج‌های مدرن در امارات، مراکز فرهنگی در ترکیه و پروژه‌های زیرساختی گسترده در عربستان و قطر است. ترکیب میراث غنی گذشته با فناوری‌های امروزی باعث شده است که مهندسی ساخت‌وساز در جهان اسلام به الگویی نوین از پیشرفت، پایداری و زیبایی تبدیل شود.